Ik had dit jaar al een paar PR’s (persoonlijk record voor alle duidelijkheid) op de 10km en 10mi gelopen en wou mijn goede loopconditie verzilveren op de enige echte afstand :-)
Een eerste test op de 2 urenloop van ‘Herentals loopt’ was zeer goed meegevallen en ik besloot een paar triatlonwedstrijden in september te laten vallen voor de marathon.
Bij loopclub Irene (daar waar mijn sportroots liggen) kozen ze voor marathon Keulen (4/10).
Een eerste test op de 2 urenloop van ‘Herentals loopt’ was zeer goed meegevallen en ik besloot een paar triatlonwedstrijden in september te laten vallen voor de marathon.
Bij loopclub Irene (daar waar mijn sportroots liggen) kozen ze voor marathon Keulen (4/10).
De voorbereiding verliep goed: geen blessures en ik verteerde redelijk vlotjes loopweken van 80 a 100km met een maximale afstand van 31km (5 keer).
Toch was ik blij dat de taperweek er eindelijk was, de avond voor de wedstrijd nog een grote pizza (zonder wijn) een korte maar krachtige nachtrust, een stapel pannenkoeken met siroop als ontbijt en ik was er klaar voor.
De Köln marathon' is een redelijk grote naar Belgische normen maar nog overzichtelijk met een kleine 4000 deelnemers.
Het doel is om mij in het spoor van de 3u ballon te nestelen, mijn loopfilosofie is redelijk eenvoudig: “al hetgeen je in het begin te traag loopt ben je verloren, verval komt er toch halfweg !”
10 u. BAM het stratschot; van bij de start ik kon direct lopen maar een goede 300m na de chipmat was er een trechter waardoor ik toch even moest wandelen, eigenlijk 35km te vroeg dacht ik en weg was de ballon!
Op de brug over de Rijn kon ik terug wat tempo maken, maar die tempomakers van 3u wachten niet, die lopen 3u perfect aan 14.15km/u (4m15s/km).
Ik besloot het gat naar de 3u groep in mijn tempo dicht te lopen, na 4km kon ik eindelijk aansluiten.
In zo’n grote groep lopen vergt continue concentratie, niet iedereen loopt even rechtdoor, soms moet er een groepje afhaken en vooral de bevoorradingen zijn echt chaotisch.
Ik had 5 gellekes bij, 1 elke 7km had ik uitgerekend, het liefst een beetje voor een drinkpost met water en dit kwam redelijk goed uit.
Het doel is om mij in het spoor van de 3u ballon te nestelen, mijn loopfilosofie is redelijk eenvoudig: “al hetgeen je in het begin te traag loopt ben je verloren, verval komt er toch halfweg !”
10 u. BAM het stratschot; van bij de start ik kon direct lopen maar een goede 300m na de chipmat was er een trechter waardoor ik toch even moest wandelen, eigenlijk 35km te vroeg dacht ik en weg was de ballon!
Op de brug over de Rijn kon ik terug wat tempo maken, maar die tempomakers van 3u wachten niet, die lopen 3u perfect aan 14.15km/u (4m15s/km).
Ik besloot het gat naar de 3u groep in mijn tempo dicht te lopen, na 4km kon ik eindelijk aansluiten.
In zo’n grote groep lopen vergt continue concentratie, niet iedereen loopt even rechtdoor, soms moet er een groepje afhaken en vooral de bevoorradingen zijn echt chaotisch.
Ik had 5 gellekes bij, 1 elke 7km had ik uitgerekend, het liefst een beetje voor een drinkpost met water en dit kwam redelijk goed uit.
We liepen de eerst 10km vlotjes aan 42.30, het parcours was redelijk vlak, maar de kasseistroken met verkeersdrempels in het centrum waren niet echt ideaal. Ik had een goed gevoel en de temperatuur was ideaal: een goede 14 graden en bewolkt.
We kwamen het 16km punt voorbij in 1u08, de pacers deden hun werk perfect , het tempo was nog comfortabel.
De zwaarste momenten tot dan waren telkens de bevoorradingen: het lijkt of iedereen hetzelfde bekerke wil grijpen, ik besloot meestal wat achteraan te lopen om zeker mijn 2 bekers water binnen te krijgen, dit vergde telkens wel wat krachten om het gat naar de groep terug dicht te lopen, we kwamen halfweg door in 1u29.36, goed zo!
Mentaal is het leuk als je weet dat je over de helft bent maar fysisch gaat het van dan af bergaf, dat is een zekerheid.
Els mijn vrouwke en trouwste supporter staat regelmatig aan de kant te supporteren samen met veel enthousiaste Keulenaars, de sfeer zit er wel in!
De volgende bevoorrading van 24km is weer redelijk chaotisch er beginnen ook veel atleten de 3u groep te lossen, ik kan voorlopig nog mee maar besef goed dat het zwaarste nog moet komen ; ik loop stilaan op de limiet van mijn kunnen.
Vanaf km 26 beginnen mijn bovenbenen serieus pijn te doen, en aan de volgende drankpost besluit ik de groep te laten gaan, het tempo ligt te hoog en ik vrees mijzelf volledig op te blazen.
Ja dan loop je daar plots alleen, je krijgt een 'tik in het kopke' omdat je nu regelmatig zelf ingehaald wordt door lopers die het tempo wel aankunnen.
Op km 30 kom ik door in 2u07.21 zo snel ben ik nog nooit aan het 30km punt geraakt, in mijn 15 marathons zo ver (sinds 2000).
Maar hier begint de wedstrijd eigenlijk pas echt, de benen voelen echt slecht en een hongergevoel komt opzetten, nog 1 gelleke heb ik over dus ik kies om wat banaan te eten en cola te drinken op de volgende bevoorrading en dat bekomt me goed.
Ik krijg het moeilijk en moet mijn tempo laten zakken, 'wat een hobby' en andere leuke gedachten beginnen in me op te komen, nu is het wachten op 'de man met de hamer' die me finaal tegen de grond komt meppen; zo verging het me meestal tijdens vorige pogingen om een marathon PR te lopen.
Km 30 tot 35 zijn echt afzien, het parcours is ook redelijk saai hier, de wijken waar we nu door mogen lopen zijn eerder het decor van een crimi-reeks dan van een loopwedstrijd.
Maar om 1 of andere reden komt de ‘man met de hamer’ toch niet langs, had hij te veel werk met andere atleten of heeft hij toch niet hard genoeg gemept? Na km 35 kom ik door in 2u31, ik besef dat er nog geen man over boord is; mijn 10 jaar oude PR (3u06 kustmarathon 2005) komt in het vizier.
Km 36: een groepje lopers komt bij mij en ik probeer mee te gaan; dit lukt behoorlijk en dat geeft weer kracht, we beginnen nu zelf stervende zwanen op te rapen die de 3u groep moeten lossen.
Op km 38 hebben de sympathieke parcoursbouwers nog een viaduct ingelast; en dit doet echt niet goed :-/ Maar we naderen de stad en het aantal supporters stijgt, de mensen staan rijen dik te roepen,ook mijn naam! Kennen ze mij hier ook al? Of stond mijn naam gewoon op mijn borstnummer gedrukt? Helder denken na 2u afzien is soms moeilijk ...
De zwaarste momenten tot dan waren telkens de bevoorradingen: het lijkt of iedereen hetzelfde bekerke wil grijpen, ik besloot meestal wat achteraan te lopen om zeker mijn 2 bekers water binnen te krijgen, dit vergde telkens wel wat krachten om het gat naar de groep terug dicht te lopen, we kwamen halfweg door in 1u29.36, goed zo!
Mentaal is het leuk als je weet dat je over de helft bent maar fysisch gaat het van dan af bergaf, dat is een zekerheid.
Els mijn vrouwke en trouwste supporter staat regelmatig aan de kant te supporteren samen met veel enthousiaste Keulenaars, de sfeer zit er wel in!
De volgende bevoorrading van 24km is weer redelijk chaotisch er beginnen ook veel atleten de 3u groep te lossen, ik kan voorlopig nog mee maar besef goed dat het zwaarste nog moet komen ; ik loop stilaan op de limiet van mijn kunnen.
Vanaf km 26 beginnen mijn bovenbenen serieus pijn te doen, en aan de volgende drankpost besluit ik de groep te laten gaan, het tempo ligt te hoog en ik vrees mijzelf volledig op te blazen.
Ja dan loop je daar plots alleen, je krijgt een 'tik in het kopke' omdat je nu regelmatig zelf ingehaald wordt door lopers die het tempo wel aankunnen.
Op km 30 kom ik door in 2u07.21 zo snel ben ik nog nooit aan het 30km punt geraakt, in mijn 15 marathons zo ver (sinds 2000).
Maar hier begint de wedstrijd eigenlijk pas echt, de benen voelen echt slecht en een hongergevoel komt opzetten, nog 1 gelleke heb ik over dus ik kies om wat banaan te eten en cola te drinken op de volgende bevoorrading en dat bekomt me goed.
Ik krijg het moeilijk en moet mijn tempo laten zakken, 'wat een hobby' en andere leuke gedachten beginnen in me op te komen, nu is het wachten op 'de man met de hamer' die me finaal tegen de grond komt meppen; zo verging het me meestal tijdens vorige pogingen om een marathon PR te lopen.
Km 30 tot 35 zijn echt afzien, het parcours is ook redelijk saai hier, de wijken waar we nu door mogen lopen zijn eerder het decor van een crimi-reeks dan van een loopwedstrijd.
Maar om 1 of andere reden komt de ‘man met de hamer’ toch niet langs, had hij te veel werk met andere atleten of heeft hij toch niet hard genoeg gemept? Na km 35 kom ik door in 2u31, ik besef dat er nog geen man over boord is; mijn 10 jaar oude PR (3u06 kustmarathon 2005) komt in het vizier.
Km 36: een groepje lopers komt bij mij en ik probeer mee te gaan; dit lukt behoorlijk en dat geeft weer kracht, we beginnen nu zelf stervende zwanen op te rapen die de 3u groep moeten lossen.
Op km 38 hebben de sympathieke parcoursbouwers nog een viaduct ingelast; en dit doet echt niet goed :-/ Maar we naderen de stad en het aantal supporters stijgt, de mensen staan rijen dik te roepen,ook mijn naam! Kennen ze mij hier ook al? Of stond mijn naam gewoon op mijn borstnummer gedrukt? Helder denken na 2u afzien is soms moeilijk ...
Km 40 onder 2u53, een unieke kans om een sterke tijd neer te zetten. Ik neem het risico om te versnellen en hoop dat de krampen uitblijven. De laatste 2km (+195m) loop ik nog een 15 tal atleten in en kan terug een tempo van 14km/u aanhouden, de laatste honderden meters door de binnenstad voelen echt super. Ik bereik de finish in 3u02.24.
Superblij en eigenlijk redelijk fris, ik doe 4 minuten beter dan mijn vorig PR.
De bevoorrading/recovery achteraf is beter dan een gemiddeld trouwfeest en doet de Duitse gastronomie alle eer aan : verschillende soorten fruit, smoutebollen, soep, gebak, bruin brood met platte kaas, koude groentenbuffet, wurst (met straffe mosterd) , chocomelk, bier (alcoholvrij ) …
Superblij en eigenlijk redelijk fris, ik doe 4 minuten beter dan mijn vorig PR.
De bevoorrading/recovery achteraf is beter dan een gemiddeld trouwfeest en doet de Duitse gastronomie alle eer aan : verschillende soorten fruit, smoutebollen, soep, gebak, bruin brood met platte kaas, koude groentenbuffet, wurst (met straffe mosterd) , chocomelk, bier (alcoholvrij ) …
De douches zijn na 1 minuut ijskoud en de massage van der student Jonathan doet redelijk goed.
Op een terras met Duits bier kaarten nog wat na met onze loopclub (die allemaal sterk gepresteerd hebben) en keren tevreden en vol melkzuur terug naar huis.
De 4 dagen daarna heb ik gepoogd om elke trap bergaf te mijden, doch onmogelijk als je op citytrip in oude Spaans steden bent, de aanwezige gepensioneerden keken mij aan mij een blik van ‘wacht maar tot je echt oud bent mateke’, maar zo ver is het voorlopig nog niet :-)
