Ik weet niet wie er met het idee gekomen is maar het was wel zo dat 21/2/2016 de “trail by the sea” in Burgh-Haamstede (NL) op de agenda stond.
Het feit dat het Zeeuwse eiland Schouwen-Duiveland één van onze favoriete bestemmingen in de buurt is zal wel mee gespeeld hebben in de beslissing.
Ideaal was de timing eigenlijk niet want mijn loopniveau was na een super 2015 een beetje op de terugweg; Els had op een ontbijt met vrienden in publiek verkondigd dat ik ‘over-the-top’ was en eigenlijk kon ik haar geen ongelijk geven; na de 2 aclyra natuurlopen die ik de laatste tijd had meegedaan was de achilles beginnen opspelen en de duurlopen gingen niet meer zoals als ik gewend ben; ik zou de wedstrijd vooral meedoen om te genieten; “no stress” rond de te leveren prestatie (voor wie mij een beetje kent: “tegen mijn natuur in gaan” m.a.w.).
Dat trailrunning duidelijk in de lift zit was te merken aan de inschrijvingen: op een goede maand waren de 3 afstanden (14/21/42) uitverkocht. Toen de organisatie het parcours online zette was ik wel onder de indruk: meer dan 500 hoogtemeters op een kusttrail, dat begint!
De week voor de wedstrijd werd het meer en meer duidelijk dat de koude temperaturen geruild gingen worden voor meer stormachtige omstandigheden, windkracht 7 bij een 12 graden.
Na een stevig ontbijt in onze uitvalsbasis Hotel Ter Duin begon ik mij klaar te maken.
De organisatie had vermeld dat de deelnemers best hun eigen drank / eten zouden voorzien, er waren voor de 42k slechts 4 bevoorradingsposten op het parcours, zo gaat dat bij natuurwedstrijden: de deelnemers zo veel mogelijk in hun eigen middelen laten voorzien.
De camelbag vol (2 liter water met iso), 7 gellekes in de pocket en de gps met parcours.gpx ook maar meenemen … ik had op youtube een gopro filmpje over de wedstrijd van 2014 gezien en het viel mij op dat er nogal veel verloren gelopen werd.
De voeten insmeren met een creme tegen blaren en de tenen intapen die onlangs open lagen na een duurloop met mijn nieuwe Salomon trails.
Ik was er klaar voor dacht ik …
De lokale sportclub die de 1500 lopers (en supporters) moest ontvangen had zeker plaats voor 300 man; de keerzijde van het succes waarschijnlijk; hier kan nog wel wat geleerd worden van de Natuurmarathon in Kasterlee.
We stonden met 5 loopclub Irene lopers aan de start van de lange afstand ( en we zouden er alle 5 geraken), om 11u waren we weg. (14 en 42k starten samen).
De eerste 2 km waren vlak en verhard en vanaf dan konden we genieten van single tracks bergop bergaf door de bossen, duinen … genoeg variatie was voorzien, als het maar zwaar genoeg was.
Sommige klims moet je echt op klauteren en voorzichtig naar beneden huppelen, 1 ding was quasi onmogelijk in deze wedstrijd: “in je ritme geraken”.
Sommige klims moet je echt op klauteren en voorzichtig naar beneden huppelen, 1 ding was quasi onmogelijk in deze wedstrijd: “in je ritme geraken”.
In Westenschouwen mochten we na de eerste heuvelzone even de zeelucht opsnuiven, trapje op naar de natuurlijke zeedijk … boven gekomen was kijken, ademen, orienteren gewoonweg niet mogelijk; je werd gewoon omver geblazen door een gierende Zuid-wester! Gelukkig had ik een windsjaaltje bij waarmee ik een deel van mijn aangezicht/ogen kon beschermen, mijn (gelukkig onbehaarde) benen werden ter plekke gezandstraald, het 3 gangen diner van de avond voordien en het stevige ontbijt zorgden ervoor dat ik niet weg vloog.
Leuning vasthouden en de trap af naar het strand; herinneringen aan momenten dat het hier beter was probeer ik te verdrukken.
Het strandlopen zelf valt eigenlijk nog mee; al het losse oppervlaktezand is immers al gaan vliegen; het witte schuim van de golven die op het strand beuken vliegt in het rond … een eerste mentale tik voor velen; gelukkig zijn er nog maar 37km die volgen ; al 5 minder dan een halfuur geleden.
Na een zee- en strand strook mag je dan terug de duinen in, mul zand min. 20 hoogtemeters , dit zijn eigenlijk de echte killers; en dan hop naar een volgende heuvelzone, dit scenario tot km 16.
Na een zee- en strand strook mag je dan terug de duinen in, mul zand min. 20 hoogtemeters , dit zijn eigenlijk de echte killers; en dan hop naar een volgende heuvelzone, dit scenario tot km 16.
Op sommige plekken heb je een prachtig verzicht; jawel er is soms ruimte om te genieten.
De eerste 16 leg ik af in iets meer dan 1u30; de benen voelen al redelijk moe, de achilles voelt een beetje stug door de vele onverharde afdalingen en ik heb al 3 gellekes op; de zeelucht scherpt de honger …
Dan mogen we een stuk door een vennengebied, zeer mooi, totaal andere vegetatie en ondergrond (lees: zeer vettig ). Op km 20 kom ik bij het vrouwke fotograaf; ze heeft zich strategisch aan de vleugelbunker gezet, hier is weer het deftig klimmen, tussen de boomwortels; veel lopers beginnen hier al te stappen; bijna halfweg.
Nu volgt er een 5k waar je eigenlijk wat kan recupereren: veldweggetjes, wat slijk, wat gras; ik heb al een tijdje last van een stokje in mijn schoen aan de rechterhiel, ik stop even om het te verwijderen maar vind niets; enkel een dikke blijn
Nu volgt er een 5k waar je eigenlijk wat kan recupereren: veldweggetjes, wat slijk, wat gras; ik heb al een tijdje last van een stokje in mijn schoen aan de rechterhiel, ik stop even om het te verwijderen maar vind niets; enkel een dikke blijn
Dan komt er een strook die ik ooit al gelopen heb tijdens een vorig verblijf; de parcoursaanduiding is hier zeer slecht en er ontstaat wat chaos, iedereen probeert zijn eigen weg te zoeken; gelukkig heb ik de gps tracks die ik kan volgen op m’n edge705 en neem zo een groepje van 15 man op sleeptouw.
We nemen een paar verharde hellingen (22%: fietsers afstappen stond er) vooraleer we aan het verste punt van de wedstrijd aanbelanden: “de kop van Schouwen”.
Wat we hier voorgeschoteld krijgen is ronduit hard; een stormwind waar je amper vooruit geraakt; er wordt een waaier gevormd met hetgeen er over blijft van de groep; af en toe stopt er een loper; gaat op grond zitten, draait terug … aan het einde van de zandstrook weer hetzelfde, stijl bergop door het mulle zand, die bovenbenen afbeulen en de single tracks in voor het heuvelwerk.
Ik zou zeggen dat het went maar dat zou gelogen zijn!
Ik zou zeggen dat het went maar dat zou gelogen zijn!
We zijn dan al gelukkig aan Nieuw Haamstede 28km op de teller, hop naar de laatste strandstrook het enige nadeel is dat ik alleen ben gevallen.
Dit is het ergste deel we lopen pal win op kop, het zand vliegt in mijn mond, ogen; ik doe mijn bescherming voor mijn gezicht en probeer zo richting schimmen voor mij te lopen; na een goede km voorover gebogen proberen vooruit te geraken wordt de afstand tussen de beukende zee en de duinen wel zeer nauw; even later hebben we prijs: we staan tot aan onze knieën in het frisse zeewater, en nog een paar keer; en eigenlijk voelt het ijskoude zilte goed aan de voeten …
Dit is het ergste deel we lopen pal win op kop, het zand vliegt in mijn mond, ogen; ik doe mijn bescherming voor mijn gezicht en probeer zo richting schimmen voor mij te lopen; na een goede km voorover gebogen proberen vooruit te geraken wordt de afstand tussen de beukende zee en de duinen wel zeer nauw; even later hebben we prijs: we staan tot aan onze knieën in het frisse zeewater, en nog een paar keer; en eigenlijk voelt het ijskoude zilte goed aan de voeten …
Als we uit het sop geraken mogen we naar 1 van de mooiste plekjes van het eiland het natuurgebied Meeuwenduinen met duinen tot 30m hoogte, na deze ook bedwongen te hebben wordt de ondergrond weer wat aangenamer; zacht verende bosgrond; bij de laatste bevoorrading moet ik dringend eten want mijn 6 gellekes zijn binnen; ik besluit een gel van een lokale sponsor; ik neem de zure smaak van gefermenteerde melk er bij … alles doet al pijn; de maag nemen we er dan ook maar bij. Een kus voor het vrouwke die mij gerust stelt dat het ergste voorbij is; dat klopt voor het parcours maar helaas niet voor de benen; gelukkig voelt de achilles niet meer zo pijnlijk aan wsl. omdat de rest nog pijnlijker aanvoelt.
Met een paar moedige krijgers strompelen we verder door de bossen; mijn felblauwe mikpunt voor mij mist een pijltje: ik roep hem terug voor een weggetje (dat er eigenlijk geen is) : recht naar beneden een kloof in en terug eruit , mooie knipoog van de parcoursbouwers heel attent om zoiets op km 38 nog te voorzien. In de kloof geraken was al moeilijk, eruit geraken weliswaar nog moeilijker; ik moet hulp vragen om mij over de rand met boomwortels te trekken of ik zat er nu nog in, bedankt sympathieke man met fluo-vestje.
Aan alle mooie liedjes komt een einde en we mogen stilaan beginnen uitbollen naar de finish, ik zie niemand meer voor of achter mij en besluit in een comfortable tempo met een stevige bries in de rug de laatste zand en slijkstrookje af te werken. Het dorpje door dan links het pattatenveld op en we zijn er.
Tijd om iets warm aan doen, wat zoute nootjes met water te eten en even wachten op de maatjes die direct gaan binnen komen. De stilte in de recovery zone wordt enkel doorbroken door het geflapper van de Zeeuwse vlaggen boven ons.
Ik finish in deze loodzware beproeving uiteindelijk als 45ste op 260dln, in 4u07 (10.25km/u gem), maar dat was bijzaak, genieten stond centraal vandaag ;-).
Jan
