Ironman Italy 2019

Op de mijn triathlon kalender stond dit jaar eigenlijk maar 1 wedstrijd in vetjes aangeduid: 22/9 Ironman Emilia Romagna, Cervia, Italy.

De andere wedstrijden EK Weert, Belman waren opwarmers, hoe meer wedstrijden de maanden voor een doel, hoe lastiger de planning.

Het nadeel van een wedstrijd zo laat op het seizoen is de zomervakantie die grotendeels opgeofferd wordt aan trainingen ifv.

De 2 weken familievakantie in de Landes eind augustus werden nuttig gevuld met 25 km zwemmen, 700 km fietsen en 140 km lopen, ja voor een IM mag er getraind worden, niets komt vanzelf ;-)

De voorbereiding verliep eigenlijk zeer goed, geen blessureleed en een goed gevoel tijdens de
meeste trainingen. Ik kon regelmatig beroep doen op vrijwilligers om eens mee te fietsen

(thanks Jeroen om mijn grenzen mee te verkennen) en een open water zwemgroep van clubgenoten Atriac’ers maakten de lange zwemtrainingen wat leuker ( Bedankt Dirken, Ben, Jelle …)

En goede afspraken op voorhand maken houden je partner als je beste supporter, dikke merci aan mijn vrouwke Els die mij motiveert en mij met de voetjes op de wereld houdt als ik zweef of overdrijf.

We vertrokken enkele dagen op voorhand richting Italië, het land (en vooral het werk) verlaten was een aangename doorbreking van een stressvolle periode, de wedstrijd komt dichter en
dichter en iedereen verwacht wel wat na mijn redelijk goed resultaat in Kalmar vorig jaar
(eindtijd 10u12 / 9de M50 / en 3m35s te kort voor van een slot voor Hawaï) … de druk is alvast hoger dan in 2018 toen waren er er weinig of geen verwachtingen van supporters en clubgenoten.
Maar ik blijf realistisch en besef dat even goed doen als in Kalmar niet makkelijk wordt; er zijn immers 150 deelnemers meer in mijn Age Group: 370 en 2800 starters overall. De wedstrijd in Cervia is een zeer sterk bezette wedstrijd (welke Ironman niet meer eigenlijk).

De dagen voor de wedstrijd worden gevuld met nog een paar korte trainingen: Ik heb de tijd genomen om eens tot bij het monument van het wielerfenomeen Marco Pantani te fietsen in zijn geboortedorp vlakbij.

monument Marco Pantani in Cecenatico

De race briefing, de registratie, klaarmaken van de race bags en binnenbrengen van de fiets maken me duidelijk dat het Ironmanfeest hier bijna gaat beginnen.

Race briefing: niet te missen!

registratie

Als dit achter de rug is vrijdag valt er toch een hoop stress weg, ik maak tijd om langs te gaan bij "barbieri Vittorio" een kapper van 78 die trots zijn medailles van de marathon van New York (1997) toont. Hij spreekt geen letter Engels, ikzelf geen Italiaans maar de taal die we spreken is iets universeels. De Italianen zijn (bijna allemaal) aimabele en sportieve mensen.

De nacht voor de wedstrijd val ik op tijd in slaap maar rond 2u begin ik al wakker te worden, al bij al toch een verkwikkende nachtrust. Ik warm 5 pannenkoeken op, drink nog een tas koffie (slecht of goed …. ik had het nodig) neem nog wat extra magnesium en ga rustig naar het Ironman dorp.

Op de Adriatische kust die gisteren meer deed denken aan de Atlantische oceaan met golven van 1m50 is de kalmte terug gekeerd, het zwemmen dat gisteren nog twijfelachtig was zal nu zeker doorgaan, het zou zeer spijtig geweest om gedurende 8 maand wekelijks 3 zwemtrainingen af te werken om dan te starten in een "bike and run".

Dag voor de wedstrijd

Wedstrijddag

Ik controleer mijn fiets nog even, plaats mijn bidons en ga rustig richting strand, de tijd gaat redelijk vooruit en nem plaats aan het vak 1u-1u10 : het is een rolling start (geen massastart) zeer aangenaam (als je in het juiste vak gaat staan tenminste). 

Voor de start met Gouden AWA badmuts :-)

De start aan het mooie strand heeft wel iets; het zonnetje komt op iets na 7 en de Italiaanse DJ probeert ons wat op te peppen met pompende dance-classics (geen newwave).

Ik doe nog een rustige babbel met clubgenoot Catherine en een kwartiertje na de pro’s mogen wij ook in het water.

De eerste 100m waden we wat door de branding zwembril nog eens afspoelen en we zijn vertrokken voor 1 grote lus van 3800m. De zee voelt lekker warm en er is genoeg plaats (tot in Kroatië aan de overkant). Ik probeer mij te oriënteren aan de oranje boeien die we moeten volgen, de gele piramides die dienen als keerpunt zijn veel minder goed zichtbaar. Er is redelijk wat deining op de zee, in het verleden had ik al last van zeeziekte en dat is mijn grootste angst tijdens het zwemmen, maar daar krijg ik vandaag gelukkig geen last van. Het zwemmen gaat goed, de boeien volgen redelijk snel, mijn gekleurde brilglazen zijn
ideaal als we tegen de zon in zwemmen, mijn linkerhand wordt nog eens gekwald en 1 keer pakt een zwemmer mijn linkerbeen en doet mijn chip bijna loskomen, dat had slecht kunnen aflopen maar hij blijft gelukkig hangen.

Aan de laatste piramide mogen we met de golven mee terug naar het strand, de zee is terug wat wilder geworden, ik hoor stilaan mijn kameraad DJ terug en na 1u07 kom ik uit de het zoute sop.
Ik voel me nog lekker, ik heb maar 2 deftige borrels binnen gehad en focus mij op de eerste wissel.

Wisselzone met zakken

Ik pluk de blauwe zak met nummer 589 van de haak uit de 3000(x2) zakken die er hangen, ontdoe mij van de wetsuit, doe mijn fietsspullen aan en haast mij naar mijn tijdritbolide: een Kuota Kalibur (bouwjaar 2007).

Ik sta helemaal vooraan in de immense wisselzone waardoor ik 800m met de fiets aan de hand moet lopen vooraleer ik kan beginnen fietsen. Ik heb mijn schoenen vooraf aan mijn trappers vastgemaakt; ervaring van de kwarttriathlon kan soms nuttig zijn.
Ondanks de afstand van het strand naar de wisselzone en de 800m spendeer ik slechts een goede 5min aan mijn eerste wissel: de focus is er vandaag.

Het fietsen is redelijk vlak; op de aanloopstrook staat de wind in het nadeel en begin redelijk voorzichtig het is immers een lange dag. De lus de die we 2 maal moeten afleggen gaat over
een autostrade die volledig verkeersvrij is voor de wedstrijd en een klim van 2 km naar een klassiek Italiaans dorpje in het binnenland.
Na 30km komt er een peloton voorbij gefietst waar niet iedereen de Ironman regels lijkt te kennen, er wordt duchtig gestayerd. Het feit dat we met 3000 man op een lus van 70km moeten bollen verergert het ontstaan van pelotons alleen maar, er zijn wel genoeg referees aanwezig die mopperen tegen de valsspelers waarna er even wat reglementair wordt gefietst, tot de motor terug uit het zicht is  …

Ik laat de groepen niet wegrijden en nestel me achteraan op reglementaire afstand. Het verschil tussen alleen fietsen of achter een peloton maakt minstens 2 km/u verschil. Regelmatig gaat er iemand tegen de grond, rechtdoor tegen een verkeersbord, tegen de vangrail: de neiging om té aero te rijden op een tijdritfiets is groot, blik op de witte lijn onder je fiets is een zeer slecht idee, focus houden of “game over“.
Het fietsen: een beetje mijn “zorg-onderdeel” gaat eigenlijk redelijk goed. Na 70k. komen we de eerste keer aan de klim, deze blijkt steiler dan mijn simulatie met “google earth”. De groepen worden vallen uiteen en de beste klimmers rijden weg, dit is duidelijk mijn favoriete deel van het parcours, tijdens het zwemmen heb ik geen voordeel van mijn lage gewicht / vetgehalte maar op de klim is het feest ;-)

De afdaling is een leuk moment van recuperatie, er worden serieuze risico’s genomen, redelijk egoïstisch tov. andere triatleten die zo ook in gevaar gebracht worden.

De eerste ronde wordt zonder kleerscheuren afgewerkt, de tweede begint wat zwaarder omdat de wind gedraaid is (daar had ik al rekening mee gehouden dankzij de Windy app). We fietsen met 3 triatleten op reglementaire afstand naar een ploegje verderop maar dat kost krachten, een motor met referee lost het op, voor het eerst zie ik kaarten verschijnen voor
5 min penalty.

Windy app met info over wind en golven

Ik kan ook goed eten: mijn mix van amandel-banaan reepjes en citrus gelletjes bevallen me echt; ik heb zelfs een sesambar bij. De ideale temperatuur: een 22 tal graden zorgen ervoor dat het verlies aan mineralen beperkt blijft en de bidons niet naar hete thee proeven.
De tweede keer klimmen doet al wat meer pijn, voorzichtig en snel naar naar beneden en
stilaan terug richting Cervia, de wind is ondertussen stevig beginnen waaien als we
de aanloopstrook terug oprijden; de laatste 20km niet met de krachten spelen is de boodschap,
anderen die dit wel doen vallen stil in de Italiaans polders of komen verzuurd in de tweede
wisselzone aan.

Ik heb even tijd om een flamingo te spotten in het natuurgebied waardoor we rijden,

flamingo's (foto niet getrokken tijdens de wedstrijd)

een welgekome verstrooiing tijdens een lange (en soms redelijk eentonige) fietstrip van 180km, even later rijden we het kustdorpje Cervia terug binnen.

Ik klok af op 5u12 iets boven 34.5 avg. een hardrijder zal ik nooit worden maar ik ben best tevreden met mijn fietsnummer, de 2 klims en de wind maakten het best pittig vandaag maar ik voel dat de tank zeker nog niet leeg is!

Terug zo snel mogelijk door die ellenlange wisselzone, mijn vrouwke heeft post gevat tegenover mijn fiets dus die vind ik direct terug. Dan die rode zak : fietsspullen erin, sokken, Asics’en aan, petje op, een paar gellekes in de zak en ik mag aan mijn favoriete nummer beginnen, de tweede wissel doe ik binnen 5 min dat is dik in orde.

De zon doet goed haar best maar dat is zeker niet in mijn nadeel. Het lopen: 4 lussen van 10.5km een deel door de stadskern met zeer veel supporters en de geur van gebakken pizza, een deel door de rustige rand met meer schaduw.

Ik had voor het lopen een plan gemaakt: na analyse van mijn marathon van vorig jaar in Kalmar had ik gemerkt dat ik een negative split had van 15min: eerste deel van de marathon aan 1u42 tweede aan 1u54, en dat zag ik het afgelopen jaar bij bijna alle ironmans die ik volgde van andere triatleten. Ik heb tijdens de lange koppeltrainingen geprobeerd om een comfortabel tempo te zoeken en dat lag rond 12km/u (4m58/km). Als ik dit een hele marathon kan volhouden dan loop ik (in theorie) sneller dan 3u30, nu nog alleen nog uitvoeren natuurlijk ;-)

Als ik aan het lopen begin zie ik op mijn Garmin dat ik al 6u30 onderweg ben “Miljaar nu moet ik die marathon echt binnen 3u30 open als ik binnen de 10u wil finishen” ... (mijn stille droom voor de wedstrijd).

De erste kilometers loop ik sneller dan ik met mezelf heb afgesproken, tegen het gevoel ingaan en vertragen is noodzakelijk. Ik zou mij op hartslag kunnen baseren maar dat vind ik gedoe, ik ken mezelf redelijk goed na 20 jaar afstandlopen.

Ik loop uitzonderlijk niet in Atriac clubpakje maar in mijn Belgium triathlonpakje van het afgelopen EK, het is een wedstrijd in het buitenland en het voordeel is dat de aanwezige supporters (en zelfs buitenlanders) je meer aanmoedigen.
De eerste loopronde wordt er nog goed doorgelopen want het zijn vooral de sterkere atleten die zich al op het parcours bevinden. Ik loop de eerste 10km volgens plan in een goede 48min. De tweede ronde heb ik zeker geen super gevoel, tussen km 11-18 moet ik
moeite doen om mijn vooropgestelde tempo aan te houden, ik berg mijn idee om sub 10 uur te eindigen stilletjes op, het gevoel na 8u wedstrijd is niet "wow", het grote verschil met
vorig jaar is wel dat ik goed kan blijven eten en drinken en mij nog niet misselijk voel.

Ik kom na 21 km door in 1u44; eigenlijk perfect op schema, dit nog eens herhalen zal geen sinecure worden maar toch proberen.

De derde ronde is mentaal een opsteker om aan te beginnen, je weet dat je over de helft van het lopen bent, ik krijg er meer zin in en de de benen volgen ook. Ik blijf continu lopers oprapen en er komt bijna geen volk uit de achtergrond terug.

Na km 25 schiet het turbo'ke aan en begin ik sneller te lopen dan mijn geplande tempo, ik kom de derde ronde door met al wat voorsprong op mijn beste schema, mijn vrouwke roept mij toe dat onder 10u finishen mogelijk is. Ik kan mijn tempo goed aanhouden en "de man met de hamer" die tradioneel staat te wachten op km 35 stond er niet? Ik loop vanaf hier op safe en ga niet meer versnellen, als je krampen krijgt en moet stappen kan je nog veel tijd verliezen.

De laatste kilometers begin ik echt te genieten als ik besef dat de sub10 mij niet meer kan ontglippen. ik neem de laatste rechte lijn richting finish, een rode loper met de klok op 9u53,

ik kan mijn ogen niet geloven en loop juichend over de finish.

Binnen 10u finishen is waarschijnlijk een “once in a lifetime” waar ik nog lang van ga genieten, op een "negative-split" marathon in 3u24 tijdens een Ironman had ik nooit gerekend.

Uiteindelijk mag ik terugblikken op een mooi ingedeelde wedstrijd: na het zwemmen 84ste, na het fietsen 52ste en bij lopen nog een 30 plaatsen goed gemaakt om 22ste te eindigen in mijn Age group, eigenlijk wel zotte prestaties van al die vijftigers (293ste/2561 finishers overall).

We blijven nog een week hangen in Italië om te eten, te drinken, te genieten en soms niets te doen, al is dat laatste echt wel een opgave.